Ik ben Lotte, 19 jaar. En ik woon samen met mijn ouders en jongere zusje in Woerden. Sinds mijn 17e heb ik een relatie met Raoul (nu 23). Ik ken hem via een goede vriendin van mij. Hij is zo anders dan eerdere vriendjes die ik heb gehad. Hij was meteen super zorgzaam en bracht me naar huis. En moet je nagaan, we hadden toen nog niet eens wat. Vanaf het moment dat we wat kregen waren we onafscheidelijk. Soms vonden mijn vriendinnen dat wel gek. Maar ik denk dat ze jaloers waren. In het begin was het echt super tussen ons!
Nu zijn er toch wel dingen waar ik last van heb. Raoul belt me wel 10 keer op een dag om te vragen waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Hij zegt dan dat hij bezorgd is.
We hebben ook weleens ruzie. Dat gaat dan vaak over dat ik niet heb laten weten waar ik was. Raoul kan dan erg rot tegen me doen en zegt dan dat ik dom en lelijk ben. Hij heeft me ook weleens een duw gegeven waardoor ik hard tegen een tafel aan ben gevallen en een grote blauwe plek op mijn been had. Ik zeg dit tegen niemand omdat ik weet dat anderen dan zeggen dat ik bij hem weg moet. Hij is daarna echt super lief voor me geweest. Hij heeft wel 100 keer sorry gezegd en een grote bos rozen gekocht.
Mijn ouders zeggen dat ik ook mijn eigen dingen moet kunnen blijven doen, maar Raoul vindt dat onzin. We horen toch bij elkaar zegt hij dan, dan doe je toch alles samen.
Hij wil volgend jaar gaan samenwonen en dan snel kinderen. Als ik heel eerlijk aan mezelf zou vragen of ik bij Raoul wil blijven, weet ik dat niet. Er is ook niemand die het weet en met wie ik het kan bespreken. Soms denk ik dat wat ons bij elkaar houdt is hoe het vroeger tussen ons was.